Życzę, abyśmy z optymizmem wkroczyli w ten nowy 2021 rok, by wreszcie znormalniał świat, a w nas nie zabrakło blasku i światła. Wszystkiego najlepszego 🧡
Wracamy do rzeczywistości, chociaż bonus w postaci niedzieli pozwala czuć się jeszcze świątecznie i świątecznie celebrować czas. Moje święta w tym roku były bardzo inne. Spędzałam je sama, ale nie samotna. Brat ze swoimi nie przyjechał, Kuma też, bali się, że trudno potem może być z powrotem, a przecież praca, a tu wiadomo widmo kwarantanny. M. na kwarantannie i też nie mógł opuścić miejsca zamieszkania. Nasze wigilijne stoły były wiec osobne, ale byliśmy razem dzięki wideo spotkaniu. I staraliśmy się nie być smutni, nie narzekać. Dodawaliśmy sobie otuchy i otulaliśmy się nadzieją, że następne święta będą już takie jak zawsze...
Dziś za oknem wiatr. Niestety ani odrobiny bieli, wciąż czekam na pierwsze gwiazdki śniegu, na tę dziecięcą radość...
Grudzień odchodzi. Jak zwykle nie robię podsumowań, ale mam w oczach wiele tegorocznych wydarzeń, prostych radości i małych lęków, które jakoś zawsze splatają się z codziennością. I jest we mnie morze wdzięczności, przede wszystkim to wdzięczność za dobro i życzliwość ludzi, z którymi przecięły się moje ścieżki. I jest to wdzięczność dla tych, których znam od zawsze w realu, dla tych, których znam tylko z wirtualnego świata, dla obcych, którzy pracują w szpitalu, w którym się leczyłam i okazali mi tak wiele życzliwości i serca...
Trudny to był rok, wciąż jest, ale niezmiennie staram się fastrygować nadzieją każdy swój dzień, wciąż szukam radości w drobiazgach. Odkrywam nowe dźwięki, które stają się bliskie sercu, czytam, szydełkuję, zatrzymuję na zdjęciach ładne chwile, to moje grudniowe kadry, grudniowe momenty. Złocę czas płomykami świec, parzę dobre herbaty i kawy, prowadzę bujne życie towarzyskie przez telefon :)
Staram się rozumieć, że na razie muszę pracować zdalnie, nie narzekam, cieszę się, że czegoś nowego mogłam się nauczyć, że wykorzystuję narzędzia googla i ułatwiam sobie pracę, że opanowałam pisanie na tablecie graficznym...
Na te końcowe dni grudnia życzę nam miłości, zdrowia i radości, i światła w duszy i w oczach...
Grudzień wciąż jest szary, a ja czekam na jego blask i walczyk pierwszych śnieżynek. Złocę grudniowy czas płomykami świec, rozjaśniam lampkami i ciepłym miodowym odcieniem światła...
Teraz otulam się aromatem kawy z cynamonem i czekoladą, smakuję pierniki. Tylko grudzień tak pachnie tymi wszystkimi zapachami, które pozwalają wracać wspomnieniami do Krainy Dzieciństwa i uśmiechać się do tego czasu, kiedy byliśmy wszyscy razem, kiedy rodzice tworzyli magię, choć czasy były kryzysowe. Prawie wszystko było na kartki, szynka wtedy smakowała wyjątkowo, a pomarańcze, wystane w długich kolejkach, były rarytasem i ozdobą świątecznego stołu. Dziś wszystko jest, tylko nie ma tych, dzięki którym lubię Boże Narodzenie. I właśnie w tym przedświątecznym okresie jakoś częściej wysyłam latawce myśli do moich Bliskich Nieobecnych, tych po drugiej stronie. Jakoś w ostatnim miesiącu roku tęsknię za nimi bardziej i bardziej dotyka mnie ich nieobecność...
W grudniu staram się być dla siebie dobra. Nie rozliczam, nie podsumowuję. Nawlekam korali wdzięczności. W prezencie urodzinowym dla siebie samej zrobiłam mammografię i usg...
Niedziela mija mi domowo. Słucham plumkającej muzyki, patrzę, jak sikorka tańczy na parapecie, robię z papieru rozety i sprawia mi to frajdę. Powoli się nastrajam do świąt, ale moje świąteczne ozdoby jeszcze z niecierpliwością czekają na swój czas...
Wczoraj na "Kulturze" obejrzałam ciekawy wywiad z Jakubem Małeckim. Jego "Saturnin" jest w moim czytniku i teraz jestem bardzo ciekawa tej opowieści. Czytaliście? Warto?
Zaangażowałam się w pomoc dziecku koleżanki. Jestem w grupie na FB, która prowadzi licytacje na ten cel. Wystawiłam kilka swoich książek i tak się cieszy, że jest nimi zainteresowanie i dawno już przekroczyły podaną przeze mnie kwotę :)
Pięknej niedzieli życzę...
Przepadłam, na za długo. Niby chciałam coś napisać, bo przecież lubię zostawiać tu słowa, a jednak dni uciekały, słowa zostawały w głowie...
Nie, nic się złego nie dzieje. Może tylko jestem trochę zmęczona zdalną pracą, bo wymaga ode mnie innych przygotowań, więcej czasu tracę na sprawdzanie prac, odpowiadanie uczniom i rodzicom, którzy często chcą odpowiedzi na już, na pstryk. I choć umiem stawiać granice, to niekiedy się po prostu nie da. Błogosławię moją dyrekcję za zakup tabletów graficznych, dzięki nim o wiele łatwiej prowadzi się lekcje i są znacznie ciekawsze...
Tymczasem już grudzień. Znowu przyszedł za szybko, uświadomił, że kolejny rok się kończy. Lubię grudnie. I przyznaję, że czekałam na jego blask, na odliczanie dni do Bożego Narodzenia, na codzienne adwentowe refleksje okraszone smakiem codziennie innej herbaty z mojego tegorocznego herbacianego kalendarza adwentowego. Czekam na mroźne dni, na pejzaż polukrowany szadzią, na wyraziste bransoletki księżyca, moją grudniową muzykę, która koi, otula i jest jak ciepły koc. I czekam na te wszystkie chwile, zanim pojawi się choinka, zanim udekoruję dom, zanim zapachnie on magią BN...
I przecież jeszcze muszę się pożegnać z jesienią. I jakoś tak nie chcę, bo przecież to jesienią rozkwitam. W długie wieczory zamykam się w łupince swojego domu, wciąż złocę czas płomykami świec, pozwalam snuć się smutnym dźwiękom i ukołysać mój świat. Czuję jednak, że jesień się kończy. Po zapachu powietrza czuję, po coraz niżej rozpiętym niebie...
Cieszę się drobiazgami: kolejną wyszydełkowaną chustą na prezent, ostatnim tomem "Odrodzonego królestwa" Cherezińskiej, nowym kryminałem Puzyńskiej, sukienką w drobne, rude kwiatki na grafitowym tle, paczką kawy o aromacie cynamonu i czekolady, kwiatami w wazonie, kwitnącymi na parapecie fiołkami...
I choć tyle w tym świecie niepewności i lęku, to wydaje się on być jeszcze piękniejszy. Może właśnie dlatego, że tak kruche to wszystko?
Za oknem deszcz siąpi i niebo jest takie szare. A przecież wraz z początkiem listopada nie skończył się październikowy czas złota i czerwieni. Na szczęście z okien swojego domu widzę kopuły drzew, które czarują szafranową żółcią, odcieniami miedzi, szkarłatów, pąsów i rudości. Radują się oczy, dusza i serce. Jesień to moja pora, czuję, że rozkwitam...
Domowy czas. Dobry i pełen małych przyjemnostek. Złocę czas płomykami świec, raczę się kawami i herbatami o jesiennych smakach. Mam w wazonie różowe margerytki z seledynowymi środkami, to zaiste piękne połączenie kolorów. I czytam. I sezon na książki o tematyce bożonarodzeniowej uważam za rozpoczęty...
Teraz "Muzyka ciszy" mi towarzyszy. I koi, wycisza, relaksuje. Zaprawiona nutami smutku i nostalgii pozwala snuć się po krainie ciszy, spokoju i wspomnień. Dziś jakoś szczególnie dotyka...
U moich na cmentarzu byłam w czwartek. Podumałam, zapaliłam światło, opowiedziałam o tym, co u mnie. Nasz mały cmentarz w Soplicowie coraz większy, coraz więcej świateł zapalam. I tyle tam wspomnień, tyle pustki. A ja lubię cmentarze. Najbardziej te małe, ciche, te ze starami drzewami, które szumią o wieczności, ze starymi nagrobkami, na których napisy zatarł czas lub przykrył mech. Lubię je w zwyczajne dni, bez tej odświętności w dniu Wszystkich Świętych, obsypane liśćmi, oplecione lianami bluszczu. Lubię być tam sama, lepiej mi się wtedy myśli, lepiej wspomina, rozmawia z Nieobecnymi i składa modlitwy. W tym dziwnym, trudnym roku znowu coś inne niż zwykle...
I nadal odcinam się od informacji, wiadomości na wiadome tematy. Nie rozumiem świata, w którym wulgarność nie razi, a przeciwnie epatuje się nią i czyni hasła na sztandary. Nie rozumiem barbarzyńskiego niszczenia zabytków, pomników. I nie ma tu znaczenia popieranie czy nie protestu...
Mało łaskawy ten październik: łzawy, szary, zimny i matowy. Coraz dłuższe bywają popołudnia i wieczory, coraz częściej czas trzeba złocić zapalonymi świeczkami. Na szczęście w pejzażu zaczynają dominować pąsy, szkarłaty i purpury. Niestety przyblokowe brzozy zgubiły już liście o odcieniu dyniowej żółci, jarzębinowe korale posłużyły za posiłek szpakom...
Jeszcze pracuję w szkole, ale coraz głośniej mówi się o tym, że możemy przejść na zdalne nauczanie. Buntuję się całą sobą. Po ubiegłorocznych zdalnych lekcjach wielu uczniów ma braki, kłopoty z funkcjonowaniem w grupie. Ponoć ileś osób w najbliższej okolicy choruje, wiele ma kwarantannę...
Jesiennieję. Ogrzewam duszę herbatami, zapętlam się w dźwięki muzyki, czytam smętne kryminały i dla równowagi oglądam zabawny serial "Emily w Paryżu". Bohaterka jest Amerykanką, nie zna francuskiego i popełnia gafy, wynikające z nieznajomości języka, ale też kultury i zwyczajów Francuzów. Nie to jednak mnie ujmuje. Nigdy nie byłam w Paryżu, a w tym serialu podziwiam jak z pocztówek to miasto, a może bardziej jak z instagramowych migawek, magnesików na lodówce :)
Odpręża mnie szydełkowanie. Wydziergałam chustę w jesiennych barwach i podkładki pod filiżanki i imbryk...
Niezmiennie trzymam się pozytywnej strony bycia, nie oglądam telewizji, nie słucham wiadomości. W łupince mojego domu pielęgnuję chwile i chwilki, otulam się kolorami, piekę marchewkowe ciasto, gotuję zupę z dyni, wracam do Muminków i Borejków...
Trzymajcie się zdrowo! :)
Październik rumieni się odcieniami czerwieni, złoci się w słońcu i pachnie tym czymś, co jesienne bardzo. W wioskowym ogrodzie purpurowieją klony japońskie, brzozy w szafranowej żółci gubią listki, klony czerwienieją i rudzieją kasztanowce. Na ostatnim spacerze cieszyłam oczy drobnymi astrami zwanymi marcinkami. Lubię je za liliowy odcień i strzępiste płatki...
Bywam zmęczona. Źle sypiam, mielą mi się wszystkie szkolne sprawy w głowie właśnie wtedy, kiedy czas na sen. A sprawa poważna jest. Okazało się, że w czasie zdalnego nauczania uczniowie z mojej klasy porobili zdjęcia nauczycielom i potworzyli obraźliwe memy. To tak w skrócie naświetlam sprawę. Rozczarowanie nasze jest wielkie. Rodzice początkowo współpracowali z nami w tej sprawie, teraz próbują wybielić dzieci i je usprawiedliwić. Ech...
Wciąż coś sprawdzam, nie mam zaległości, ale codzienne dochodzi coś nowego do sprawdzania. Praca zajmuje większą część mojego dnia...
Niewiele czytam, ale z niecierpliwością czekam na przesyłkę z książką o Brunonie Schulzu...
Popołudniami staram się wyjść choć na krótki spacer, poszurać liśćmi, złapać trochę słońca, wpleść kolory jesieni we włosy...
A domowy wieczorny czas złocę płomykami świec, ogrzewam aromatami herbat, ten ulubiony to aromat prażonych kasztanów. I staram się rozkwitać, wszak jesień to moja pora :)
Mimozy się złocą, pierwsze liście spadają, trącane podmuchami wiaterków lekkich. Ostatni tydzień to znowu afrykańskie upały jak te z sierpnia. A ja dostrzegam jesieni ślady w pejzażu. Cieszę oczy i duszę kolorami jarzębinowych korali, szkarłatem liści dzikiego wina, warkoczami pożółkłych traw, astrami barwnymi. Czasem powietrze przeszyje smutny głos ptasich odlotów, ale ptasie skrzydła kreślą na niebie znaki nieskończoności. Coraz barwniej się robi. Poranki są takie malownicze, w firankach mgiełek, zaróżowione promieniami wstającego słońca, jeszcze nieco letnie. Jeszcze cały tydzień biegałam do pracy w letnich strojach i butach...
Trudne te pierwsze tygodnie w szkole. Po tak długim czasie zdalnego nauczania dzieci odwykły od szkolnego rytmu, ławek, ale to nie jest takie straszne. Niektóre dzieci wróciły wycofane, trudno im funkcjonować w grupie, trudno im się otworzyć. I to jest problem, trzeba przebić się przez te pancerze samotności, strachu. Procedury szkolne nie ułatwiają: każdy siedzi w osobnej ławce, nie pracujemy w grupach, ba, nawet w parach, nie pożyczamy sobie szkolnych przyborów. To jest już inna szkoła...
Udało mi się zapanować nad dokumentacją, jeszcze tylko wydrukuję plan pracy wychowawcy i mogę odetchnąć :)
Cieszy mnie ta złocistość września, to, że wieczorami mogę jeszcze posiedzieć na balkonie, poczytać w blasku świec, poczuć się nieco wakacyjnie...
W imieninowym prezencie dla samej siebie zakupiłam kilka e-booków, cieszy mnie "Histeria" Izabeli Janiszewskiej, "Czwarta powieść" Agnieszki Janiszewskiej, "Bruno. Epoka genialna" A. Kaszuby- Dębskiej i "Spotkajmy się po wojnie" A.Jeż. Oby tylko czas się znajdował na spacery między literkami...
Dziś przybędzie M. i niczego do szczęścia więcej mi nie potrzeba :)
W sierpniu wszystko jest poezją. Słoneczny blask złocisty, kolory dalii, szum traw, światło błądzące między gałązkami drzew, zapach skoszonych łąk, szczypta wiatru tak upragniona w te upalne dni, wachlarze gwiazd ponoć w sierpniu najpiękniejsze, błękitne wstążki deszczu, niebieskość nieba, mantra niezliczonych odcieni zieleni, uśmiechnięte słoneczniki, finezyjne koronki wrzosów, pierwsze jabłka muśnięte pastelowym słońcem, zielonoskrzydłe ważki, świerszczowe orkiestry, zachody słońca, które rozlewa się ciepłem barw na niebie...
Niedziela. Samotna, bo M. już u siebie. W tym tygodniu mamy dyżury w szkole i rady. Staram się nie czytać o tym, że być może nie wrócimy we wrześniu do szkoły. Chcę wrócić, chcę normalności, chcę spotkać się ze swoimi uczniami, chcę atmosfery pokoju nauczycielskiego, gwaru na korytarzu, zwyczajnych lekcji. Tak, zrozumiem, jeśli jednak nie wrócimy...
Układam się wygodnie w dłoniach popołudnia. Czytam, kawą naznaczam chwilę, daję się skusić lodom waniliowym, w ciszy domu trwam. Przyglądam się niebu, lśniącym bielą obłokom, zapamiętuję ich puchatą lekkość i jasność. Na listopadowe szarugi będą jak pocztówka z pełni lata...
W sierpniowe dni zauważa się cień rzęs na policzkach lata. I to coś, co wkrada się między myśli. Może tęsknotę, melancholię, czułość dla kończących się wakacji innych niż zwykle...
I nie wiem jak Wy, ale ja czuję już zapach września...
Sierpień upalny jest i suchy, złoty w słońcu, wieczorami rozdzwoniony świerszczowymi nutami. Nagrzane słońcem mirabelki przywołują wspomnienia babcinego kompotu i wypraw w alejki, w których drzewa mirabelek rosły dziko. I to wspólne zrywanie było czasem rozmów o życiu. Z powodu tych wspomnień, gotuję taki sam kompot, niestety nie smakuje jak tamten i chyba jednak nie jest taki sam...
Staram się zatrzymywać czas, bo ten sierpniowy mija jakoś szybciej. Nie odbyliśmy zaplanowanych podróży tego lata. Letnie wyprawy to te do mojego wioskowego ogrodu, odurzające zapachem ziół na skalniaku, zachwycające bujnością paproci, bajkowymi liśćmi łopianów, w kolorach kwitnących teraz hortensji. Na stawach kołyszą się łabędzie i amarantowe grzybienie, a w kącie, oparte o płot malwy w sukienkach w odcieniu fuksji i waniliowej bieli. Sycę się drobnostkami: pawiem, który rozłożył swój ogon, różami w kąciku, który szumnie i na wyrost nazywam rosarium, przebarwiającymi się liśćmi klonów japońskich, skrzydłami motyli i ważek. Kiedy zamykam oczy, już potem w domu, jestem gdzieś na górskim szlaku albo wędruję morskim brzegiem, czując muskanie fal...
Moje radości tego lata to także lniana sukienka w kwiaty, cudowny olejek ze złotymi drobinkami, kolczyki kulki, bukiety gladioli, moje balkonowe rośliny...
Obejrzałam piękny film "Blue Jay", zachwycający powściągliwością i urokiem. To film o spotkaniu po latach, spotkaniu ludzi, którzy w liceum byli nierozłączną parą. To film czarno- biały, ale ma się wrażenie, że iskrzy kolorami. Mnie zaczarowały kadry, cienie i półcienie, światło, które portretuje bohaterów, którzy byli kiedyś dla siebie całym światem. Do tego subtelna muzyka, trochę humoru, nostalgii, emocje, słowa, powrót bohaterów do dawnych siebie...
Ostatnie dni to spotkania z moją Kumą i taki beztroski czas...
A dziś dom. Teraz lekki półmrok, bo z powodu upału opuściłam rolety, zapach kawy, smak lodów bakaliowych, wszak wakacje po to są, jak to mawiał dawno mój mały bratanek, żeby jeść lody, a ja dodam, że jeszcze po to, żeby czytać książki :)
