niedziela, 24 marca 2024

A co u mnie?

Zamiast słońca tulipany, za oknem wiatr wcale nie zielony i niebo, wreszcie jasne, niemal błękitne. Wiosna, ta marcowa panna, kaprysi nieco: pojawia się i znika. To podobnie jak ja, tu w blogowym świecie. Myślałam, że nikt tu już nie zagląda, tyle ciszy pod postami i że blogowe światy nikną. Aż pojawił się wpis Zenzy...

Niedziela Palmowa dziś. Przypomina, że święta blisko, ale zanim nadejdą, to jeszcze czekają na mnie dni z Tajemnicą, dni z samotnością Boga, z prawdami trudnymi do pojęcia, z nadzieją rwaną prosto z Krzyża. Lubię pochylać się nad tą Tajemnicą...

A mój dom w falbankach ładu. Mam już umyte okna i porządki poczyniłam staranniej acz bez szaleństw jakowyś...

Tęsknię sobie za słońcem, patrzę na bratki balkonowe, które licho wyglądają po nocnym przymrozku. Piję spokojnie pierwszą kawę, pozwalam się snuć cichuśko muzyce, niespiesznie celebruję poranek. Po południu oddam się pracy, muszę przed świętami posprawdzać wszystkie prace, klasówki i sprawdziany, które zrobiłam w zeszłym tygodniu. O planowanych zmianach przez nowe władze nic tu nie napiszę, ale swój głos w sprawie listy lektur wysłałam...

Wiosna smakuje chłodem, ale w pejzażu zauważam drobne serduszka listków, forsycje w żółtej sukience, seledynową poświatę w Alejach...

A co u Was?

Dobrej niedzieli! :) 

niedziela, 24 grudnia 2023

Świątecznie...


Niech wśród tej wyjątkowej nocnej ciszy narodzi się to wszystko, o czym marzycie, czego potrzebujecie. Radosnego świętowania życzę! 

niedziela, 17 grudnia 2023

Grudniowe pejzaże...

Najciemniejsze dni w roku. Ostatni miesiąc roku, a przecież nie tak dawno witaliśmy ten 2023. Czy tylko ja mam takie odczucie, że im jestem starsza, tym czas mija mi szybciej?

Trzecia niedziela Adwentu, nazywana srebrną. Lubię ten czas, czas Oczekiwania, czas nastrajania się do Bożego Narodzenia. I tak, wciąż obchodzę święta Bożego Narodzenia, nie święta zimowe, jak ostatnio wokół słyszę. Nie ma takich świąt w kalendarzu, a jeśli mają być, to trzeba przypisać im jakąś datę. I wciąż spotykam się w Wigilię z bliskimi przy wigilijnym stole, a nie, jak słyszę od niektórych uczniów, że mają w ten czas rodzinne spotkanie przy pierniczkach...

 A może to ja jestem jednak dziwna? Nienowoczesna?

W te najciemniejsze dni w roku, lubię zapętlać się tę czerń, wypełniać chwile dla siebie wszystkim tym, co lubię. Gotuję kakao, rozjaśniam czas płomykami świec, czasem zapominam o zegarze, wracam do zdjęć, do dawnego czasu, kiedy święta BN były jeszcze piękniejsze, bo byli rodzice, zapachem kawy maluję porankom uśmiechy, wsłuchuję się w dzwoneczki i fleciki świątecznych piosenek, wypatruję śniegowych gwiazdek i wierzę, że w grudniu każdy dzień może być tym ulubionym...

Nie jestem jeszcze gotowa do świąt, jeszcze robię porządki, bo lubię, jeszcze tworzę listę produktów, które mi potrzebne do działania w kuchni, jeszcze nie mam choinki, ale przecież zdążę...

Mój grudzień. Już po urodzinach Małego i moich. Mały skończył w tym roku 18 lat i jest fantastycznym młodym chłopakiem, a ja...wciąż mam w sobie coś z dziewczyny i cyferki w metryce mnie nie smucą...

Mój grudzień to spokojne grudniowe pejzaże, bardziej jesienne obecnie niż zimowe, czas domu jakoś szczególniej celebrowany teraz, starania, by te dni zapisały się jako najpiękniejsze z pięknych...

A co u Was?

niedziela, 24 września 2023

W lekkiej jesieni...

Taki dziś ciepły dzień, ze słońcem w butonierce. W powietrzu lato fruwało frywolnie. Migotały liście zielenią. Ale ja zauważam wokół kolory lekkiej jesieni. Chcę już czasu opadających liści, przepychu barw ciepłych i kojących a wyrafinowanych zarazem, cierpkich zapachów dymów snujących się nisko, bukietów z liści, kulek kasztanów i jesiennych wieczorów w moim domu...

Ostatnie dni podobne do siebie. Wypełnione pracą w pracy i potem pracową pracą w domu. Sprawdzam, układam kolejne plany, treściówki, sprawdziany. Znowu obłaskawiam znajomy rytm: dom, praca, dom. Wakacje wydają się być odległym czasem, ale wciąż uśmiecham się nimi...

W czarnym abażurze nieba cyrkonie gwiazd i jakaś nieśmiałość złotego kawałka księżyca. Niebo jeszcze w weekendowej beztrosce. Zegar zwolnił swoje tiktaki. Tak lubię piątkowe i sobotnie wieczory. Za niespieszność, za uśmiech księżyca w filiżance herbaty, za spacery stronami czytanej książki, za długie rzęsy weekendowego czasu...

Świetną książkę przeczytałam. W "Małomiasteczkowym" Tomasz Duszyński nieustannie wodzi czytelnika za nos. I choć akcja powieści dzieje się niespiesznie, jej liczne zwroty nie pozwalają na nudę. Mnie książka zainteresowała od pierwszej strony. Polubiłam parę bohaterów: aspirant Annę Rzecką i komisarza Konrada Cichockiego, skomplikowaną fabułę, atmosferę małego miasteczka. I jest w tej książce zbrodnia sprzed lat, nowe porwanie, zmowa milczenia, powiązania wielu osób z dawną zaginioną i to, co lubię najbardziej w kryminałach: do samego końca nie wiadomo, kto zabił...

Polecam!

A teraz będę obłaskawiać myśl o poniedziałku...



sobota, 19 sierpnia 2023

Sierpniowe chwile...

Sobota zaczęła się telefonem o poranku, zwykłym: to ja. Kilka zdań, śmiech, czułość- talizmany na sobotę...

Lekko rozgrzanymi palcami słońce dzień gładzi. Źdźbła traw nieco pożółkły, a ptaki w jasnobłękitnym baldachimie nieba upinają  ćwierkające nuty. W moim domu od podłogi do sufitu kołysze się szept Anny Marii. Powietrze zliryczniało. Sterta sobotnich spraw poczeka chwil kilka...

Bo w sobocie lubię tę niespieszność swoją, wiele razy już o tym pisałam. Lubię to snucie się pomiędzy, spotkania i rozstania z przedmiotami, piosenkami, słowami. Lubię zgubić siebie w sobotnich chwilach. Wyrysować margines od codzienności. Medytować kolorami kaw i herbat. Starannie dobierać proporcje zamyśleń. Być tylko po słonecznej stronie bycia. Nie śledzić czasu. Drobiazgami go odmierzać...
 
Trudno mi uwierzyć, że wakacje się kończą. Przeglądam się w sierpniowych chwilach jak w lustrze. Układam w pamięci sierpniowe, wyjazdowe dni. Kąty Rybackie to malutka miejscowość, z tych lubianych przez nas, bo kameralna, cicha, spokojna. Do morza wędrowaliśmy ponad 2 kilometry przez las, pachnący, szumiący nad głową starymi dziejami. Leśną ciszę płoszyły sarny przebiegające prawie przed nami przez ścieżkę, stukot dzięcioła i ptasie koncerty. Pogodę mieliśmy wymarzoną, jako że nie lubimy wysokich temperatur, cieszyło nas umiarkowane słońce, lekki chłód wiatru. Przemierzaliśmy plażę i las kilometrami, zachwycaliśmy się słonecznym piaskiem pod stopami, potarganymi grzywami fal, bezludnością...
 
Odwiedziliśmy Frombork, podziwiając wzgórze katedralne, które niewątpliwie jest perłą architektury gotyckiej. Moje serce jednak skradł Elbląg ze swoją cudowną Starówką. Zauroczyły mnie ceglane kamienice i te współczesne, z kolorowymi elewacjami. Zachwycaliśmy się widokiem z górującej nad miastem wieży kościoła św. Mikołaja. Wszystko wydawało się takie wysmakowane, przemyślane, dopasowane do dawnego stylu. A potem jeszcze Gdańsk i wspaniałe Muzeum II Wojny Światowej, Jarmark Dominikański, spacer Drogą Królewską, by przypomnieć sobie miejsca ulubione. Niektóre widoki nigdy się nie nudzą...
 
Zapisuję ku pamięci smaki pysznych dań w Barze Rybnym u Basi, dorsz, flądra, przepyszna zupa rybna. W legendarnym sklepiku kupowaliśmy wędzone ryby i tamtejszy hit: kabanosy z łososia...
 
I w tym zakątku, daleko od zgiełku świata, dobrze nam było. I jeszcze teraz kiedy przymykam oczy, widzę ścieżkę leśną, za chwilę dojdę do wydm i znowu poczuję morze...

niedziela, 23 lipca 2023

Wakacyjne opowieści...

Lato w pełni. Świat pachnie żniwami, w mojej okolicy już widać wiele ściernisk, ale wiele też pól złoci się grzywami zbóż. Zatrzymałam na zdjęciu także flotę obłoków, bo te lipcowe są tak bajecznie piękne, że przywołują wspomnienia z dzieciństwa i wszystkie wymyślone z patrzenia w niebo krainy. Lubiłam to niezmiernie...

Jesteśmy sobie z M. u mnie, odbywamy rowerowe wycieczki po okolicy, wciąż są to niezbyt długie trasy, bo nadal staram się polubić rowerowe przejażdżki. Zapominam o przerzutkach, gubię się w ich zmienianiu i pewnie dlatego czasem bywam zniechęcona, ale M. się nie poddaje i muszę przyznać, że ma do mnie ogrom cierpliwości...

Byliśmy też na spacerze w ogrodzie, wiele alejek jest zamkniętych, bo trwa tam remont, ale udało nam się zobaczyć moje ulubione hortensje i róże, których czas trwa właśnie teraz...

Obejrzałam niedawno piękny koreański serial "Błękitne opowieści". Serial opowiada historie ludzi mieszkających na koreańskiej wyspie Czedżu i wzrusza, bawi, zachwyca kadrami, grą aktorów, naturalnością, przypomina, że życie nie zawsze ma tylko jasne strony, a miłość czasem ma gorzki smak...

Poza tym rozpływam się w tych wakacjach. Cieszę się czasem, cieszę się czasem z M. Dobrze śpię, co jest dla mnie ważne, bo potem, gdy już wrócę do szkoły, różnie z tym będzie, a czarne myśli i szkolne problemy nie raz i nie dwa przegonią Morfeusza...
 

czwartek, 13 lipca 2023

Lipcowe drobiazgi...

Poranek pachnie kawą, błękitni się w oknie i jest rozćwierkany ptasimi głosami. Mam otwarty balkon i cieszę się tym koncertem i sielankową ciszą, bo niedługo światek P. pogrąży się w warkotach kosiarek i podkaszarek. Zajrzałam na balkon posłuchać, jak rozkwitają moje pelargonie i petunie, zrosiłam je, bo zapowiada się upalny dzień, kolejny...

Pierwsze dni lipca spędziłam z bliskimi w stolicy. Brat, bratowa, bratanek, M. i ja. Schodziliśmy nogi, ale czas spędziliśmy pięknie i intensywnie. Nawet drożyzna nie zepsuła nam przyjemności z pobytu. 

Przekwitły lipy, kwitną róże i hortensje, z pól dochodzą odgłosy i zapachy żniw. W lipcowej piosence szemrzą nuty spokoju, czasu na balkonie, spacerów między polnymi ścieżkami. Są w niej kolory letniego nieba jasnego i tego z cekinami gwiazd, kolory malin, borówek, fasolki szparagowej, bobu, papryki i pomidorów. W moim wiejskim markecie wybór jest wielki, a ja wyobrażam sobie, że te wszystkie kupowane przeze mnie dobrodziejstwa pochodzą prosto z ogrodu i nie ma w nich grama chemii. Naiwne to, wiem...

Gromadzę chwile na jesienne wieczory, porządkuję te zatrzymane na fotografiach i układam w sercu te do zapamiętania. Na pewno będę pielęgnowała w pamięci ten nasz wspólny czas w Warszawie, spotkanie z przyjaciółką, która na co dzień mieszka w Hiszpanii, a teraz odwiedziła mamę i mogłyśmy kilka godzin spędzić jak dawniej w jej małym pokoiku. Ocalę smak borówkowych lodów, zapiekanki, którą przygotował dla nas M., potrawy kuchni gruzińskiej z jednej warszawskiej restauracyjki, wieczorne spacery w Ogrodzie Saskim, pobyt w komnatach Zamku Królewskiego i wszystkie rozmowy z bratankiem, który za niedługo, w grudniu, świętować będzie dorosłość, a przecież tak niedawno był jeszcze Mały i co wakacje rysował mapy, byśmy mogli wyruszyć na poszukiwanie skarbów...

I jakoś nie za wiele czytam, co trochę mnie smuci, ale czas pod innym niebem płynął innym rytmem, że kiedy wieczorem chciałam poczytać, już tak do poduszki, odpływałam i czytnik wypadał mi z rąk. Nadrobię, wczoraj swoją premierę miała książka Joanny Jax "Czas pokuty", kolejny tom cyklu "Na obcej ziemi" i "Grzęzawisko" Żarskiego, to na początek...

Cieszę się lipcem, wolnością, tym, że dobrze śpię, że nic nie muszę, a wiele mogę. I cieszę się wynikiem egzaminu ósmoklasistów. Uzyskali 73%, to średnia wyższa od krajowej, wojewódzkiej, powiatowej i gminnej. Wiem, że cyferki nie świadczą o człowieku, ni o uczniu, ni o nauczycielu, ale to tylko ładne słowa. W praktyce jesteśmy postrzegani przez pryzmat tych cyferek właśnie. Uczniowie, bo rekrutacja do szkół, a nauczyciel jest oceniany przez dyrekcję i rodziców.

 "(...) moja wyobraźnia jest jak była.
Źle sobie radzi z wielkimi liczbami.
Ciągle ją jeszcze wzrusza poszczególność.(...)"

To z Szymborskiej. Tym razem jednak napawałam się wielkimi liczbami, ale doceniam każdy poszczególny wynik uczniów...

Lipcuję i wakacjuję nadal, pozdrawiając najserdeczniej Wszystkich tu zaglądających :)