Okienko :)

Mam teraz okienko. Siedzę w swojej klasie, w ciszy, dobiegają mnie tylko strzępki słów z sąsiedniej klasy. W oknie odrobina bieli i cudownie niebieskie niebo. Gałązki zaokiennych drzew błyszczą zamarzniętymi kroplami wody i wyglądają jak w naszyjniku z cyrkoniami...

Znowu piątek i cieszę się, że weekend się zaczyna, ale za szybko mijają dni, za szybko. Ten tydzień minął mi błyskawicznie, bo we wtorki mam zajęcia pozalekcyjne, więc zostaję dłużej w pracy, w środy nauczanie indywidualne, a jeszcze rada była. Za tydzień, po następnym weekendzie zaczną się u nas ferie...

Wybieram się z uczniami na "Chłopca z burzy". Czy ktoś już był? Może coś napisać?

Dni mijają mi domowo. Wciąż jestem w świecie spraw mecenas Chyłki, czytając kolejne tomy. Wieczorami opatulam się pledem, ręce ogrzewam kubkiem z herbatą i zatracam się w czytaniu, bo na razie koniec sprawdzania, sprawdziłam wszystkie poprawy, zaległe prace. Chwilo trwaj!

Dopiero za tydzień spotkamy się z M. Spędzimy ze sobą ferie...

Ostatnio uciekam od newsów, od telewizji, od czytania prasy codziennej...

Pielęgnuję w sobie spokój i światło...

Drobiazgi...

Mijam sobie ze styczniem, w pośpiechu, w zapracowaniu, wszak koniec półrocza blisko. Sprawdzam, pozwalam na poprawy popraw, rozmawiam z rodzicami, którzy chyba bardziej są zainteresowani tymi poprawami niż ich latorośle...

Mijam, ale dostrzegam urok wieczorów z zapalonymi świecami, smakami herbat, które podarował mi Mikołaj. Znajduję czas, żeby się przenieść do Torunia, do świata bohaterów trylogii kryminalnej Roberta Małeckiego i jestem już coraz bliżej rozwikłania zagadki zaginięcia żony dziennikarza Marka Benera. Podoba mi się ten cykl...

U mnie nie ma śniegu. Jest deszcz. Przez ostatnie dwa dni padał niemalże nieustannie. Światek P. stał kałużami jak jeziora, nie chciało mi się wychodzić z domu. I trwałam tak sobie między domem i pracą jedynie. A marzył mi się spacer z błękitem nieba nad głową, z zapachem wiatru, z powiewającymi końcami szalika. Może w weekend będzie poprawa pogody...

I muzyką się raczę. Głaszczę te dźwięki szemrzące, rozkołysane, snujące się popołudniową porą, kiedy aromatem kawy się dopieszczam i wciąż dojadanymi pierniczkami świątecznymi...

A po świętach już śladu nie ma. A były piękne i dobre, bo z najbliższymi. I tam w Skandynawii nie było śniegu, ale czuło się tę magię niezwykłą, patrząc na domostwa ustrojone ciepłym światłem złotych lampek, zielonymi wiankami. W tej prostocie tyle uroku. I żal było odjeżdżać. I znowu miałam mokre oczy, bo z rodziną zobaczę się dopiero w wakacje. I to był piękny czas z moim M. Trochę zwiedzaliśmy, spacerowaliśmy, zacieśnialiśmy więź :)

Tak i cieszę się, że jutro piątek :)