Coś o dziś...

Listopad odchodzi. Ma moje zimne stopy, pachnie deszczem, szarością zachwyca, bo tej szarości niezliczone odcienie przecież. Dziś niebo było popielatym tweedem. W bezlistych drzewach czarnymi skrzydłami gawrony płoszą listopadową melancholię...

Popołudnia właściwie są wieczorami. Grafitowy mrok tak szybko przytula się do okien. W moim pokoju światło i cienie. Ocieplam czasoprzestrzeń zapalonymi lampkami, świeczuszkami o zapachu cynamonu, pozwalam turlać się dźwiękom. Jazz. Dużo jazzu. Kołysząco, snująco, kocio i miękko. Znowu wtulam się w rudy koc, kupuję mandarynki i przynoszę we włosach zapach późnej jesieni...

Czekolada w filiżance. Czekoladowe mam wargi. Kolorowe strony w kobiecym czasopiśmie. Czarno-białe zdjęcie Marilyn Monroe. Tokarczuk i Stańko. Jakaś nagła tęsknota za słowami z "Prawieku..." i za muzyką Komedy...

A od dziś, za miesiąc pięknie czas się zatrzyma przy rodzinnym stole...

We wczoraj będąc...

Mgła srebrnym woalem świat otuliła na dzień cały. Zaokienny krajobraz był samotnym drzewem bezlistnym. Mgła zakryła czerwień dachów domostw i strzelistość kościelnej wieży. Teraz już grafitowym mrokiem świat oddycha. Listopadowe wieczory przychodzą popołudniami, pachną melancholią i aromatem cynamonowych świec...

A ja dziś byłam uśmiechem i światłem, wspomnieniem weekendu spędzonego u M. I były nasze alejki w parku, liście i prawie oswojone wiewiórki. Niebo i słońce jak w październiku i ostatnie refleksy zieleni. Kocham te nasze ścieżki i nas w nich, muzykę jesiennych liści i ciepło dłoni naszych...

A potem mała kawiarnia z jazzowymi snujami, przepyszna herbata jaśminowa, słodycz ciastek i dobra rozmowa, wspólny śmiech, westchnienia filiżanek i czułość w powietrzu...

Czas domu zachwycał bliskością, uważnością i takim byciem po prostu...

Dziś jestem znowu tęsknotą...ale to dobra tęsknota...

Harmonijnie...

Wiatr przyszedł niespodziewanie i przegnał poranne mgły. A ja lubię mgły, ich mleczną nieprzezroczystość, melanż wszystkich odcieni szarości, od srebrej po perłową...

Powietrze pachnie listopadem, wolnym dniem i nicnierobieniem (dopiero popołudniową porą zacznę sprawdzać klasówki)...

Herbata z miodem i gorzka czekolada. Tak mi teraz chwila pachnie...

Dziś szukam ciepła w piosenkach. Grechuta. Bajor. Kilka piosenek Nosowskiej. Anna Maria. Jazzowe snuje z ulubionych płyt. Vivaldi i jego "Jesień"...I piosenki patriotyczne...bo lubię...piosenki z płyty "Bo wolność krzyżami się mierzy"...z płyty od prezydenta...

Znowu czytam kilka książek na raz, a to jest tak, jakbym nie czytała żadnej. Mieszają mi się światy, gubię bohaterów. A trzeba smakować słowo po słowie...

Maluję paznokcie na wiśniowo. Kupuję czapkę i szal w kobaltowym kolorze i dziwnie dobrze mi w nim. Z upodobaniem noszę chustę w kwiaty, bo od ich kolorów pieknieją myśli. I może dlatego, że kolory za oknem gasną, ja potrzebuję kolorów...

I wysyłam swoje latawce do M. a w nich czułość, dobre myśli i kochanie...i zieleń w oczach mi płonie na myśl o piątkowym pociągu...

I mają rację ci, którzy mówią mi, że kwitnę...

Tak właśnie...

Prawdziwa listopadowa plucha za oknem. I tak od rana, przez dzień cały mży, pada, kapie, siąpi. A ja musiałam pojechać do Misteczka dziś po świeży odcień moich rudych włosów. I w oczekiwaniu na autobus spacerowałam potem po uliczkach Miasteczka otulonego w szary mrok i nieprzezroczystą mleczność mgieł. A prawie nagie drzewa, obleczone w te atrybuty prawdziwej jesieni, wyglądały niezwykle impresjonistycznie...

Przemokłam, choć miałam parasol. Drobniutkie perełki deszczowych kropel osiadały  na moich włosach, tworząc wymarzone loki i ulubiony nieład na głowie...

Teraz dom. Włączony telewizor, obejrzę potem spektakl teatralny...

Wieczór ma kolor rubinowego wina w kieliszku na wysmukłej nóżce, aromat waniliowej świeczuszki, zieloną barwę szklanych korali, dziś zakupionych na giełdzie zorganizowanej przez uczestników Warszatów Terapii Zajęciowej. Piękne są te korale, przymierzam je do swoich oczu i włosów, cieszę się nimi, jak dziewczynka...

I to są takie dni, że chce się czytać "Dolinę Muminków w listopadzie" i zapisać: "Przyjemnie jest zebrać wszystko, co się ma, tuż przy sobie, możliwie najbliżej, zmagazynować swoje ciepło i myśli i skryć się w głębokiej dziurze, w samiutkim środku, tam gdzie bezpiecznie, gdzie można bronić tego, co ważne, cenne i swoje własne."

Tak...

Zosia37

Znowu ktoś kradnie moje słowa...pewna Zosia37, podpisując swoje zdjęcia, przeżywa po mojemu jesień, ubiera się w mój szary sweter i ma moje niebo nad głową...A to się nazywa plagiat, Pani Zosiu37...brzydki plagiat...