O listopadzie...

Wokół słyszę narzekania na listopad, na jego szarość, brak światła, fruwające w powietrzu chandry. A tegoroczny nie jest przecież najgorszy. Jeszcze na drzewach resztki liści barwnych się trzymają, bo wiatry jakieś łaskawe, a i przymrozków nie było, przynajmniej u mnie. Niezmiennie doszukuję się w listopadzie pozytywów, jak choćby tego, że już o 16 świat spowity jest w aksamit mroku i można zapalić świeczki i złocić czas. Jakże długie są listopadowe popołudnia i wieczory, jak przytulnie można je spędzić w zaciszu swojego domu...

Lubię listopadowy świat, pachnący wilgotnym drewnem, mokrą ziemią, ulotnością jakowąś. Lubię hebanowe gałęzie drzew wyraziście rysujące się na szarym niebie, grę nikłego światła na kolorach, których coraz mniej w pejzażu. W listopadzie bardziej smakuje mi herbata, parzę ją w imbryku i celebruję jej picie. I poezji potrzebuję bardziej. Ostatnio zaczytuję się Jesieninem, Achmatową i Cwietajewą i jakoś bliskie są mi te meandry rosyjskiej duszy...

Czas biegnie jak szalony. Na portalach społecznościowych, w blogach już akcenty świąteczne, już porozstawiane i sfotografowane dekoracje świąteczne. Myślę, że za wcześnie, że jeszcze nie czas. Przecież przed nami Adwent. To taki piękny czas oczekiwania, refleksyjny, czas szukania w sobie wdzięczności, pokory. Czas tęsknienia za prostą radością Bożego Narodzenia...

Nie spieszę się. Czekam...

Wciąż jesiennie...

Coraz mniej światła w pejzażu, tak szybko zmrok podchodzi pod okno i gasną kolory, a powietrze gęstnieje szarością. Niezliczonymi jej odcieniami. Bywają jeszcze takie dni, kiedy da się zauważyć złotorudy migot liści w pastelowym słońcu, jakąś spóźnioną czerwień na gałązce, ostatnie pasemka zieleni...

Lubię listopad. Za czas domu go lubię, za te wszystkie chwile i chwilki rozświetlone płomykami świec, lampkami cotton balls, za aromaty herbat w kubkach, które ogrzewają dłonie, za popołudnia w aksamicie mroku, za ciepłe kocyki, smyczki jesiennych traw wygrywające melancholię, za płomienne zachody słońca i zaróżowione policzki jutrzenki...

I tak bardzo do listopada pasuje nowa, nostalgiczna książka Lucindy Riley "Pokój motyli"...

Teraz mam okienko. Jestem w swojej klasie. Mam cudowny widok na drzewa jeszcze z rdzawymi liśćmi. Niebo dziś jest szare, podszyte deszczem. Ogrzewam serce zapachem kawy. To dobra chwila...

A wczoraj byłam na "Jesiennym koncercie". Dekoracja była nastrojowa, iście jesienna, pachniało liśćmi, które zostały rozłożone na podłodze, migotały płomyki świec, a gałązki z czerwonymi kulkami ocieplały czas. I przyjemnie było pośpiewać z wykonawcami piosenki z jesienią w tle, spotkać się ze znajomymi, wypić aromatyczną, jesienną herbatę...

A dziś długi poniedziałek mnie czeka, bo po lekcjach mam wywiadówkę :)

Pięknego czasu Wam życzę...

Oswajanie listopada...

Listopad wszystko zmienia. W pejzażu coraz mniej światła, powietrze gęstnieje szarością, gasną kolory. Czasem zdarzają się świetliste poranki i takie wschody słońca jak ten na fotografii. Wtedy można dostrzec złotorudy migot ostatnich na drzewach liści...

Oswajam te niezliczone odcienie szarości. Popołudnia i wieczory złocę płomykami świec, w imbryku parzę herbatę o smaku prażonych kasztanów i rozkoszuję się czekoladkami Mon Cheri. Kiedy już skończę przygotowania do lekcji, posprawdzam prace, zostaje mi trochę czasu dla siebie, wtedy czytam. I tak bardzo ostatnio lubię ciszę. Może dlatego, że w szkole z maluchami jest dużo głośniej niż w tej z gimnazjalistami. I jeszcze muzyka serwowana przez szkolny radiowęzeł zupełnie nie pasuje moim uszom...

I dobrych chwil w listopadzie było już sporo. Był brat z bratankiem, był M. Razem odzieliśmy grób rodziców, potem spędziliśmy wspólnie czas. Wspominaliśmy naszych bliskich, którzy już po Tamtej Stronie. Przypominaliśmy powiedzonka, anegdoty i różne momenty z życia. Dopełniały się te wspomnienia, bo brat opowiedział coś, czego ja nie pamiętałam, coś ja dopowiedziałam. I trwają w naszych pamięciach babcie, dziadek, rodzice, sąsiedzi, mieszkańcy Soplicowa, przyjaciele. Powiększa się mały cmentarz w Soplicowie, coraz więcej świateł zapalamy...

W tym roku książek o tematyce bożonarodzeniowej jest więcej niż w innych latach. Kilka przeczytam, bo lubię te trochę baśniowe opowieści, z dobrym zakończeniem, pachnące cynamonem, pierniczkami, skrzące się śniegiem, blaskiem świec. I choć do grudnia jeszcze trochę czasu, już otulam się grudniową magią, bo oswajam listopad przecież :)))