Niedzieli chwile zielone...

Niedzielny poranek rozćwierkany jest ptasimi głosami, ma kolor kawy i waniliowej bieli goździków w wazonie. Jestem już po śniadaniu, cieszę się chłodem i lekkimi podmuchami powietrza. Nawet firanka tańczy poruszana wiaterkiem. Potem znowu stanie się niemiłosiernie gorąco, okna zasłonię roletami, włączę wiatrak i będę tęsknić za umiarkowanymi temperaturami...

Myślałam, że od poniedziałku będę już mogła cieszyć się wakacjami, niestety jeszcze nie skończyłyśmy skontrum w bibliotece. Jak w Waszych gimnazjalnych szkołach wygląda ich likwidacja?

Kilka ostatnich dni spędzałam z M. I to był taki dobry czas. Właściwie, z powodu upałów, domowy, ale wczesnymi wieczorami wybieraliśmy się na spacery w zielone ścieżki i kolory zachodzącego nieba...

Wydawało mi się, że "Cymanowski Młyn" jest książką zajmującą, ale im dalej brnę, tym jakoś mniej mnie zajmuje fabuła i bohaterka...

Tak sobie myślę, że hipokryzją trącą różne medialne panie, deklarujące bycie eko, zielone serca i nawołujące z czasopism, napisanych przez siebie poradników, ze swoich mediów społecznościowych do życia w zgodzie z naturą. Ich twarze są sztuczne, naszpikowane botoksami, po operacjach plastycznych, jakby sklonowane...

Sylwester Ostrowski to szczeciński saksofonista jazzowy, muzyk z pasją i od jakiegoś czasu lubię jego muzykę :)

A w powietrzu wciąż lato jak zmysłowe tango...

Poranne chwile...

Poranek pełen ptasich ćwierkotów. Słońce chodzi po pokoju, niebo jest przejrzystym błękitem. Mam uchylone drzwi balkonu, jeszcze czuje się rześkość powietrza. Potem opuszczę rolety, odgrodzę się od gorąca, choć nie do końca będzie to możliwe, bo temperatury powietrza w cieniu dochodzą do ponad 30. stopni...

Pachnie mi kawą. Poranek upływa leniwie. Jeszcze nie jestem ubrana. Jeszcze nie pościeliłam łóżka. W wazonach mam bukiety róż we wszystkich kolorach i ich zapach otula poranek słodyczą. Wczoraj było ostatnie zakończenie roku w gimnazjum. I choć od dwóch lat oswajałam wieść o likwidacji tego typu szkół i obiecałam sobie na chłodno podejść do tego wydarzenia, to jednak na apelu wzruszyłam się i popłakałam. Szczególnie łzawym momentem był ten, kiedy złożony został sztandar szkoły i kiedy, w symboliczny sposób, rozwiązano ostatnie klasy gimnazjalne. W gimnazjum zostawiłam kawał życia i serca. Przepracowałam tam 19 lat. Miałam to szczęście, że ze świetnymi ludźmi pracowałam i w niezwykłej atmosferze, choć trafiały się też Panie Ważne i ich jady, ale to marginalne dziś wspomnienia...

Żal. Tak zwyczajnie, po ludzku. Wierzę, że każdy koniec jest początkiem...

Jeszcze nie zaczynam wakacji, jeszcze pracuję do końca czerwca, wszak musimy zrobić inwentaryzację, skontrum, zarchiwizować dokumenty itd. Czekam na wakacje. I pochwalę się, że moi ósmoklasiści osiągnęli na egzaminie świetny wynik :)

Dobrego dnia życzę Wszystkim :)

Kilka drobiazgów...

Niebo jest dzisiaj błękitną chusteczką. Powietrze jeszcze nie parzy, tym bardziej że nad ranem hałaśliwa burza przyniosła deszcz i orzeźwienie...

Czas pachnie kawą. Mam okienko. Nie mam już nic do sprawdzania, więc mam wolną godzinę. Godzinę dla siebie. Mogłabym przygotowywać się do jutrzejszej rady, ale jeszcze nie wszyscy wystawili oceny, więc przygotuję się w domu...

Przez uchylone okno wpadają ptasie ćwierkoty i zapach koszonej trawy. To budzi myśli o wakacjach. Cieszę się na nie. I choć do końca czerwca będę jeszcze w pracy, bo trzeba doprowadzić sprawy gimnazjum do końca, to jednak będzie inaczej, ciszej, swobodniej...

Wczoraj z przyjemnością obejrzałam mecz. Dziś podczas porannego dyżuru chłopcy z mojej klasy przyszli podyskutować ze mną o golach, Lewandowskim i Piątku, bo to ich idole :)

Czytam. Popołudnia i wczesne wieczory spędzam między literkami sagi rodzinnej "Ogród z marzeń". Jest w tej książce urok, malowniczość i wyrazistość ubiegłego stulecia. Jest piękna historia o miłości, tajemnice, paryskie uliczki, winnice, hiszpańskie nastroje. To nie jest proza wybitna, ale przyjemnie się ją czyta u progu wakacji...

I znowu zatracam się w rozkołysanych jazzowych dźwiękach. Wieczory są wtedy takie niebieskie...

W słońcu...

Dziki bez zakwitł tym swoim kwieciem w waniliowej bieli i słodko-gorzkim zapachem raczy przyblokowy krzew. Piwonie, cesarzowe czerwca, purpurą pysznią się na rabatach. I kwitną moje ukochane kosaćce. W welonie zieleni świat spowity...

Coraz bliżej wakacje. I czekam na nie, bo ten rok był trudny, pracowity, pełen niepewności. Już wiem, że choć nie będzie gimnazjum, będzie niepubliczna podstawówka, ale ten rok będzie decydującym w sprawie jej dalszego istnienia. Cieszę się, że mam pracę, choć finansowo bardzo mi się pogorszy. Coś za coś jednak...

Weekend był pracowity, bo mieliśmy  w szkole piknik rodzinny. Czas po spędziłam z M., staraliśmy się zaplanować nasze wakacje i wyszło na to, że będą zdecydowanie za krótkie, jeśli mielibyśmy dotrzeć wszędzie tam, gdzie chcielibyśmy :)

Wystawiam oceny, a co za tym idzie, sprawdzam ostatnie prace, poprawy popraw i te różne "cosie", które pozwolą uniknąć wystawienia jedynek. I mam więcej czasu, tego domowego. Nareszcie mój dom znormalniał po remoncie. Każda rzecz ma swoje miejsce albo stare, albo nowe. Przyzwyczajam się do bieli mojej kuchni i coraz bardziej ją lubię. Szukam na krzesła patchworkowych poduszek w odcieniach szarości i bieli, takich w stylu rustykalnym, takie mi się zamarzyły. Widziałam w internecie we wszystkich innych odcieniach tylko nie w szarościach :)

Wieczorami zasiadam na balkonie. Gaśnie dzień, słońce znaczy niebo kolorami tak cudnymi, że oczu oderwać nie można. Czytam, przymykam oczy, wsłuchuję się w ptasie tirlitirli, oddycham, po upalnych dniach chłonę lekkie powiewy wietrzyka...

Dobrego tygodnia nam życzę...