O jesieni i kawie...

Niebo jest dziś błękitną chustą. Świeci słońce i świat jest z wiersza Tuwima. To dobrze, bo dziś mieliśmy złaz i ładna pogoda była nam potrzebna...

Dziś jest Dzień Kawy, a ja kawę lubię, więc świętuję, racząc się kolejną filiżanką. Moja kawa jest zwykle parzona w filiżance, jest gorzka i bez mleka. Pierwszą wypijam w pracy. Lubię przyjść nieco wcześniej niż pozostali, lubię tę poranną ciszę w szkole i swoją samotność w pokoju nauczycielskim. Za chwilę będzie w nim głośno, ktoś będzie coś chciał od kogoś, a to rodzic się pojawi, a to dyrekcja wezwie. Lubię tę chwilę, kiedy jest jeszcze cicho, patrzę w okno, gubię oczy w koronach kasztanowców. Teraz wyglądają jak miedzioryty. Nastrajam się, łapię rytm. Drugą wypijam w domu. To mój popołudniowy rytuał. Towarzyszą mi dźwięki z moich jazzowych płyt. Czasem coś podczytuję, czasem tylko obserwuję teatr nieba za oknem, śledzę kolory. Czasem jestem smutnym błękitem albo chmurnym granatem, bywam pięknym złotem, płomiennym pomarańczem lub fiołkowym odcieniem spokoju...

W szkole najtrudniej mi z czwartoklasistami. Najwdzięczniej, ale i najtrudniej. To są dzieci, które rocznikowo powinny być w klasie trzeciej. Mają kłopoty z koncentracją, nie słuchają, a co za tym idzie, nie rozumieją poleceń. Ortografia bardziej niż kuleje. Dopiero zacznę omawiać z nimi "Akademię Pana Kleksa", bo tak długo zeszło im z czytaniem. Lubią się bawić, wiec staram się przygotowywać zajęcia tak, by wystąpiły na nich elementy gier. Mam więcej pracy, ale wierzę, że to przyniesie efekty...

Dziś odpoczywam. Nieco uładziłam dom. Zamierzam poczytać. Coś lekkiego, przyjemnego i pogodnego...

Jesień się tak pięknie dzieje. Liście sfruwają z lekkim wiatrem. Pachnie powietrze tym specyficznym aromatem trudnym do zdefiniowania. Fruwają nitki nostalgii i wplątują się we włosy. Potem muszę wieczór oswajać zapachem herbaty, ozłacać go płomykami świec, ogrzewać serce dźwiękami...

Witając jesień...

Pierwszy dzień jesieni szary i deszczowy. I nagle pochłodniało. To już ten czas, kiedy czasoprzestrzeń złocę płomykami świec, zaparzam herbatę w imbryku, wyjmuję z pudełka świecące kule i układam na parapecie. To już ten czas, kiedy z lubością słucham płyt ze swoimi ulubionymi piosenkami i przypominam sobie fragment z "Muminków" ten o jesieni, kiedy Włóczykij poczuł, że czas ruszyć w drogę, a "przyjaciele, kiedy się zbudzą, powiedzą: Odszedł, widać jesień się zbliża"...

Wtedy jestem też trochę Włóczykijem, choć nie wybieram się w drogę :)

Niedziela mija mi domowo. Zaczęłam czytać "Kamerdynera", przygotowałam dobble ortograficzne dla klasy IV i grę z wykorzystaniem nakrętek, też do nauki ortografii. "Poloniści z pasją" na FB są kopalnią pomysłów, a przede wszystkim miejscem, gdzie spotykają się kreatywni, twórczy i dzielący się swoim doświadczeniem i pomysłami ludzie. Korzystam :)

Deszcz jest dziś jak milion dzwoneczków. Przyjemnie go obserwować, kiedy w domu ciepło i złociście. Znowu smakuje mi Lady Grey :)

Tak, to już ten czas jesiennych melancholii drobnych...

Drobiazgi

Za oknem wiatr i burza piaskowa. Zgasło światło. Korzystam z telefonu...

Zapaliłam świece. Złoci się czas. Niebo jest szarą chustą. Deszcz nie pada, a powinien. Suche jest powietrze i ziemia...

A przecież wrzesień trwa. I jesień tuż, tuż, powiewa swym szalem  z liści i drży woalkami babiego lata...

Cieszę się, że to już piątek tak bardzo, że nie przeszkadza mi brak światła. Dni są podobne do siebie. Tworzę tony dokumentów, sprawdzam pierwsze wypracowania i kartkówki. Przypominam sobie "Akademię Pana Kleksa " i "Szatana z siódmej klasy ". Na własną lekturę znajduję czas tuż przed snem i czytam zaledwie kilka kartek...

Piję kawę z maleńkiej filiżanki . Mam bukiet żółtych jesiennych róż...

I choć lato fruwa w powietrzu, poczyniłam jesienno -zimowe zakupy garderoby. Mam cudny płaszcz...

I czekam na przesyłkę z "Uchem igielnym "Myśliwskiego ...

Września psalm...

Niskie, łagodne słońce, gasnący błękit nieba i falbanki pomarańczu, zaróżowionego fioletu. Pyłki światła wirujące w powietrzu, lekka poświata złota...

Popołudnie ledwie muśnięte muzyką, szept wiatru słyszany przez otwarte balkonu drzwi, ciepłe fluidy powietrza...

Złoci się wrzesień w płaszczu skrzydlatych liści. Coraz barwniejsze te liście, choć wiele z nich wciąż zieleni się rdzawo, bo jesień nieśmiało się zbliża, na palcach. A na ścieżkach więcej kasztanów w iglastych kubraczkach. Krzewy w baldachogronach kulistych jaskrawoczerwonych owoców wyglądają jak gorejące krzewy. W powietrzu słabo wyczuwalny zapach nostalgii...

Przyszły zamówione książki: "Kamerdyner", "W cieniu tamtych dni" i "Listy pachnące tymiankiem". To na czas wieczorów w świetle pyzatej lampy...

I czas herbaty się zaczął. Dom pachnie Earl Greyem, owocowym "Ogrodem miłości" i herbatą "Malina z pigwą"...

W Pepco zakupiłam cudne poszewki na poduszki, aksamitne, takie do przytulania, w kolorze butelkowej zieleni. Ślicznie się komponują z kolorem mojej sofy...

Dziennik elektroniczny ma coraz mniej tajemnic :) 

A popołudniową kawę wciąż jeszcze mogę wypić na balkonie. Dziś w towarzystwie nowego "Zwierciadła"...i mam już kalendarz na nowy rok...z mandalą :)

Niedzieli czas...

Niedzielny poranek jest niebieskim niebem z kilkoma chmurkami w odcieniu waniliowej bieli, jest zapachem kawy, kolorem bukietu astrów, ciszą domu i spokojem...

Po tygodniu pracy wydaje mi się, że wakacje były bardzo dawno. Wpadłam w wir tworzenia dokumentacji, uczenia się dziennika elektronicznego, przyswajania różnych informacji a jedna ważniejsza od drugiej...

Uczniowie z podstawówki pełni zapału, chętni. Gimnazjaliści z trzecich klas, historycznych, bo przecież ostatnich, bez entuzjazmu, z przekonaniem, że nie warto się starać, bo i tak szkoła przestanie istnieć. Mówię, że jednak warto i że pracujemy jak zawsze...

Czwartoklasiści spędzają mi sen z powiek :) Są wdzięczni, chętni, bardzo nieporadni, z przyzwyczajeniami z młodszych klas. Wierzę, że powoli się siebie nauczymy, że będą nas cieszyć wspólne spotkania :)

Wczoraj z grupą pasjonatów czytałam "Przedwiośnie". Czytaliśmy wersję oryginalną i jestem zdania, że tylko taką należało czytać. W końcu autor tak napisał, więc nie należy go poprawiać, nawet jeżeli język jego powieści wydaje się być dziś nieco archaiczny...

A w powietrzu, choć wciąż upał, czuć już nieśmiałe nuty jesieni. A to liście się złocą, a to snują się smużki gorzkich dymów znad kartoflisk, a to gromady ptaków ćwiczą się w odlotach. I na ścieżkach brązowym spojrzeniem łypią piersze spadłe kasztany...