...

Dziwny to czas. Niezrozumiały. Refleksyjny. Z myślami o kruchości życia. Z ludzkim odruchem współczucia tym, których już nie ma, tym, którzy zostali bez Bliskich w bólu, w poczuciu bezradności i pustki...

Czas przed telewizorem...czas współodczuwania...czas szarości...

W tych ostatnich dniach świat się zatrzymał, wyciszył, zastygł, dla bardzo wielu umarł trochę...

Na chwilę staliśmy się lepsi...
Znowu gorzknieją słowa...

A świat nadal trwa. Musi trwać...

I może z powodu tych wszystkich myśli o ulotności życia jakoś bardziej cieszę się słońcem, jasnym niebem, jasnozielonymi zaczątkami liści kasztanowców, szmaragdową zielenią traw. Uśmiecham się do ptaków, wijących gniazda pod moim dachem. Szukam normalności, przynosząc do domu naręcze żonkili i komponując ich żółć z serwetą w odcieniach zieleni. Szukam spokoju w zapachu herbaty...

Nadawanie kształtu...

Znowu jest zwyczajnie. Pojedynczo. Z jesienią w duszy. Nie lubię zostawać sama po kilku dniach spędzonych z M. Szukam sobie miejsca w domu, szukam zajęcia, oswajam samotność...

Znowu ten czas razem minął za szybko...

Chwila ma szafirowy odcień nieba, coraz intensywniejszą zieleń traw i smak czerwonej herbaty. Wchodzące uchylonym oknem powietrze pachnie wilgotną ziemią i drobinami słońca. Lekkim wiatrem kołysze się firanka...

I słucham dziś obsesyjnie Billie Holiday. Pozwalam się emablować smutnym dźwiękom...

Codzienny uśmiech soboty...

Sobotnie minuty w szarych kolorach nieba. Za oknem chłód i niewiele światła. W kołysce gałęzi ptaki cichną, za to deszczowe sygnaturki dźwięczą kroplami srebrnymi. Świat pełen jest parasoli...

Sobotnio celebruję czas, niespiesznie. Po kociemu moszczę się w fotelu, czytam, zanurzam się w ciszę swojego domu albo pozwalam dźwiękom snuć się odcieniami. I mam w oczach spory kawałek nieba dzięki słowom od M. I raczymy się zieloną herbatą z Davisem. Gromadzę w sobie smutek dźwięków, zamyślam się głosem trąbki. Jest w tym jakaś melancholia, ale jej nie ulegam...

W moich kolorowych czasopismach portrety wyjątkowych kobiet. Czyżewska. Szykulska. Ostaszewska. Piękne, niezwykłe, utalentowane, z pasją, podążające swoją, często niełatwą, drogą...

W szklanym kieliszku na nóżce mam kilka stokrotek. Przyniosłam je sobie, kiedy wracałam z zakupów. Ot, taka namiastka wiosny...

A ja tęsknię za spacerem w ogrodzie...

Pejzaż w ramie...

Powietrze drży pajęczyną bieli i świat wciąż srebrzy się
kryształkami mrozu. Jak z rozdartej poduszki lecą piórka śniegu.
Drobne, zmieszane z deszczem. Tak męczy to niezdecydowanie pogody, brak
harmonii. Pomiętym zimnem ptasim skrzydłom brak lekkości i
finezyjności. I słońce jest gdzieś daleko...

Popołudnie jest domowym odetchnieniem. Na nitce aromatu zielonej herbaty kołyszą się chwile od muzyki błogie. Za oknem niebo w chłodnych błękitach otulone jest teraz mgiełką liliowej szarości...

Filmowa "Alicja w Krainie Czarów" podobała mi się, choć różni się od
literackiego pierwowzoru. Wyobraźnia reżysera stworzyła magiczną
rzeczywistość, nieco inną od tej książkowej. Mnie urzekły
surrealistyczne krajobrazy, malarskie plenery, olśniewające kostiumy,
odrobina absurdu i niektóre postaci. Kot z Cheshire jest szary w
niebieskie paski, pięknie się uśmiecha, potrafi znikać, zostając
kawałkiem księżyca. Świetna była Czerwona Królowa. Świetna także z
głosem Figury. Cudownie wyglądał Szalony Kapelusznik...w ogniście
rudych włosach, z obłędem w wielkich oczach o zmieniających się
kolorach, najładniejszych, kiedy były zielone...

Wielu z moich uczniów nie czytało niestety książki, wielu obejrzało ten film jako bajkę, niektórzy szukali w nim siebie...

Układanka niedzielna...

Niedziela snuje się niespiesznie. Czas mruczy jakąś świątecznością, którą ja ledwie odczuwam, bo niedziela to jednak nie jest mój ulubiony dzień...

Krajobraz zaokienny uperlony śniegiem, mroźne powietrze, ale przez szyby okien mocne, marcowe słońce kładzie się jasnymi smugami na podłodze. A niebo jest w pastelowych błękitach i płyną nim dmuchawce białych obłoków. Ładnie...

Siedzę w swoim zielonym fotelu. W ciszę mojego domu miękko opada intensywny zapach hiacynta. Kontempluję urodę jego szafirowych płatków. Patrzę na drzewa w pierścionkach ptasich głosów. Delektując się smakiem zielonej herbaty z płatkami śliwy, mam pod powiekami obraz kwietniowych sadów rozkwitłych zaróżowioną lekko bielą. Wiosno, bądź już, bądź...

Potrzebuję zieleni, młodych kolorów i tego, by nicią ciepła świat był opleciony...

Szczęśliwiej mi jest po telefonicznej rozmowie z M.

Daję się uwodzić metaforycznemu językowi "Płaskudy" Jagielskiej...

Przedwiosennie...

Powietrze pełne jest deszczowych kropel. Niezmierzone potoki płyną ulicami i chodnikami, melodią kałuż wiosna się zbliża. Gorzko pachnie ziemia tym charakterystycznym, trudnym do zdefiniowania aromatem. Skrzydła wiatru łomocą, plączą, pociemniałe od wilgoci, gałęzie drzew. I ptaki nastroszone deszczem, z opuszczonymi skrzydłami, czekają na złotą smugę słońca...

A ja wciąż trzymam w dłoniach weekendowy czas, który mijał nam z M. w miękkim kokonie mojego domu. Tak szybko minęły chwile dobre wspólnością, rozkołysane piosenkami Sade z nowej płyty, którą podarował mi M. I to był też czas, w którym zieleń moich oczu przysiadała na opuszkach palców M. rozszeptanych czułością i kochaniem...

Wczoraj, późnym wieczorem zasiadłam przed telewizorem, by obejrzeć dokument o Szymborskiej. To jedna z wielu moich ulubionych poetek. Tyle monologów wygłosiłam do jej portretu, wiszącego u mnie w czasach, kiedy pisałam pracę magisterską na temat tej wielkiej poezji. Ciekawa byłam wczorajszego filmu. Niestety nasza telewizja to, co ciekawe i wartościowe nadaje bardzo późno i okrasza obficie długimi blokami reklamowymi. Dotrwałam do północy. Chciałam na chwilę, podczas kolejnej porcji reklam, przymknąć oczy, no i zasnęłam. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję na powtórkę programu w jakiejś rozsądnej porze...

Za oknem gołębi odcień szarości. W filiżance Orientalny Ogród czarnej herbaty z płatkami kwiatów. Jej aromat miesza się z dźwiękami piosenek Sade. Tyle pięknego smutku w nich jest...

Kupiłam sobie dziś wiosnę w postaci szafirowych hiacyntów i żółtych tulipanów...

Niczym Kleopatra :)

Weekend upłynął pod znakiem relaksu. Babski wyjazd do Spa okazał się ucztą dla ciała i ducha. Nie przypuszczałam, że tyle przyjemności może sprawić pławienie się nie we własnej wannie. Z entuzjazmem korzystałam z parku wodnego,  jacuzzi i innych dobrodziejstw akwaterapii. Poetycką prawie była "mleczna kąpiel Kleopatry", a prozaicznością trącił "kubeł zimnych doznań", złagodzony potem relaksacyjnym "słonecznym niebem" i innymi przyjemnościami :)

Relaksował nas inny rytm dnia, beztroskie pogaduszki i długie spacery. Plaża była układanką ze zmrożonego śniegu i lodu. Słońce intensywnie świeciło, w bezwietrznym powietrzu wyraźnie czuć było wiosnę, a morze emanowało zielono- szarym spokojem. Tylko mewy swym natarczywym piskiem płoszyły ten spokój...

Obiecałyśmy sobie z koleżankami, że na jednym wyjeździe się nie skończy...

Czuje się już, że dni są coraz dłuższe, że więcej w nich światła. Teraz w zaokiennym krajobrazie niebo zakwitło czerwienią odchodzącego słońca, koronki drzew zaróżowiły się nieco, szafirem mrok się skrada. Tylko wiosna wciąż jest gdzieś daleko...